จิตที่อยู่กับตัวเอง คือ การรู้สึกตัวเสมอ ๆ
รู้สึกตัวว่า ทุกขณะกรรมใด ๆ จิตใจ ความรู้สึกนึกคิดของตน
กำลังหลงไปเสพอารมณ์ใด ๆ ให้เพลิดเพลินอารมณ์ หรือ
เข้ามาให้พล่านในอารมณ์ แม้จะน้อย ๆ แค่เพียงขุ่น ๆ ในใจเล็ก ๆ ก็ตาม
เพราะนั่นคือ ลูกหลานของ"โทสะ"ที่สามารถลงนรกได้ เสมอ ๆ
การทำจิต ทำใจ ให้รู้ทันอาการ ดังกล่าวนั้น เขาเรียกว่า "ตาทิพย์" เพราะเห็นกิเลสตนเอง
ที่จะนำไปสู่ทางพ้นทุกข์ ได้ เมื่อจัดการกับกิเลสก้อนนั้นให้เล็กลงจางคลายลงๆ จนหมด
การอยู่กับจิตของตนเอง ไม่ได้หมายถึง หนีหลบผู้คนไปอยู่ตามลำพังคนเดียวหรอกนะ
การอยู่ท่านกลางคน ท่ามกลางสมมุติโลก ๆ ได้ปกติตามหน้าที่การงาน แล้วเพิ่มให้มีสติรู้อารมณ์เสมอ ๆ ต่างหาก คือการอยู่กับตนเอง
แต่ต่างกับคนทั่วไป ตรงที่ ในจิตในใจของเรา คือ ทำใจในใจให้แยบคาย เห็นอาการในจิตเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป เสมอ ๆ (เกิดกิเลสชอบไม่ชอบ) เพื่อ ลดละจางคลายลง
แล้วในที่สุดเราจะรู้ว่า...
หน้าที่หลักของชีวิต...คือ การทำจิตทำใจให้สงบร่มเย็นด้วยการเห็นกิเลสและลดละมันให้ได้
เพราะมันเป็นทรัพย์แท้ที่จะต้องติดตัวไปนานนับภพชาติ
ส่วนหน้าที่อื่น ๆ คือหน้าที่รอง เพื่อการดำรงอยู่แค่ชาติปัจจุบัน เท่านั้น
ทั้งหมดนี้ ต้องทำจนรู้ได้ด้วยตน เท่านั้น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น